Rozdział 40

40. Cytatu nie ma na początku. Dlaczego – dowiecie się, gdy przeczytacie. Dotarliśmy do końca, za co serdecznie dziękuję wszystkim, którzy śledzili  losy Lany i Lokiego oraz zaufali, że ta historia może się skończyć dobrze. Mam nadzieję, że każdy z Was wyniesie z tego tekstu coś dla siebie.

Epilog

Wszystko było inaczej. Wszystko, czego dokonał, zostało mu odebrane, nawet Asgard został gdzieś daleko, nieosiągalny. Po wszystkim wrócił z Laną do jej  domu i usiadł w ciszy przy oknie, wpatrując się w obraz za nim ze wzrokiem, który – o dziwo – nie wyrażał rozpaczy i nicości. To był wzrok pełen nadziei, bo przecież świat, na który patrzył, stał przed nim otworem. Czekał tylko na ruch Lokiego, który dopiero po kilku tygodniach poczuł, że z jego barków ściągnięto wielkie brzemię. Koszmary, które przytrafiały mu się tak często,  zniknęły. Przestały go dręczyć wspomnienia, choć przecież nie stracił pamięci. Sęk w tym, że ręce ukochanej, jej dobro, jej wiara i nadzieja zacierały wszystko, co złe. Doświadczał teraz, jak każdy normalny człowiek, zwyczajnie ludzkiego strachu, bólu i smutku, ale wierzył, że o ile nadludzkie moce są tym, co umacnia bogów, o tyle emocje są tym, co daje siłę ludziom. Tak więc chłonął każdy dzień całym sobą. Z czasem nauczył się nie tylko pokonywać te złe, ale też czuć te dobre. Zaczął zdobywać przyjaciół, nauczył się ufać ludziom i okazywać im dobro. Przede wszystkim nigdy już nie powiedział, że stracił wszystko, choć może i miał do tego prawo, patrząc przez pryzmat ostatnich wydarzeń. Ale czy tak naprawdę nie było warto?

Mijały dni, tygodnie i miesiące, a jego życie z dnia na dzień stawały się lepsze. Z boga kłamstwa przeistoczył się w człowieka prawdy. Oczywiście nie stał się z dnia na dzień wzorem cnót i zalet, bo niełatwo jest zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni, ale starał się, a to było najważniejsze. Za swoje trudy otrzymywał codziennie nagrodę – Lanę u swego boku. Poza tym to właśnie ona miała największą zasługę w jego przemianie. Pokazała mu, że życie to nie pole walki, ani nowe tereny, które nakazano mu zdobywać, a raczej parkiet w wielkim zamku, w którym trwa wystawny bal. I tak Loki nauczył się tańczyć na tym parkiecie, choć nie zawsze w rytm muzyki, zresztą jak my wszyscy, którzy często potykamy się w tym tańcu, ale nie poddajemy się, bo wiemy, że tańczy się z partnerem, a on poda nam zawsze rękę, gdy upadniemy.

Te wszystkie jego wysiłki, te starania i trud, z jakim udało mu się zbudować to wszystko, wreszcie zaowocowały szczęściem tak ogromnym, że nawet on nie umiał go pojąć.

 - Proszę, może pan wejść i zobaczyć syna – powiedział któregoś kwietniowego popołudnia lekarz, gdy siedzący na korytarzu Loki umierał z niecierpliwości. Lana właśnie urodziła ich dziecko. Wszedł do środka z oczami błyszczącymi od łez, a gdy zobaczył swoją żonę z dzieckiem u boku, dziękował wszystkim bóstwom na świecie, że pozwoliły mu stracić te cholerne boskie moce, przegrać walkę o tron i znaleźć się tutaj.

 - Weź go na ręce. Uśmiecha się do ciebie – powiedziała Lana, podając mu syna. Loki wziął dziecko w ramiona tak delikatnie, jak gdyby trzymał na jednym palcu najkruchszą porcelanę. Patrzył na syna, jakby ten był ósmym cudem świata. Usiadł obok żony, a ona go przytuliła.

- Zobaczy, jaki jest do ciebie podobny – powiedział, uśmiechając się szczerze.

 - Oczy ma po tobie – rzekła Lana. Była to prawda. Mały Angel odziedziczył oczy po swoim ojcu i patrzył nimi ufnie na swoich rodziców, którzy gotowi byli postawić świat na głowie, żeby jego życie zamienić w raj.

Kilka dni później, gdy wrócili do domu, a Loki zajmował się malcem, Lana wreszcie postanowiła zrobić coś, o czym myślała od dawna. Usiadła za sztalugą z pędzlem w ręku i malowała zawzięcie kilka godzin. Uznała, że to, co namalowała wiele miesięcy temu, teraz nie było odzwierciedleniem prawdy. Przypomniała sobie, jak trudno było jej wybrać kolor, którym miałaby namalować oczy Lokiego. Teraz nie miała już z tym kłopotu, bo odkąd zaczęły błyszczeć życiem, widać było wyraźnie ich barwę. Malowała go więc tak, jak widziała, jak go czuła. Była tak wdzięczna losowi za wszystko, co ją spotkało, choć nie brakowało w tym i cierpienia. Bała się nawet pomyśleć, co by było, gdyby pewnego zimnego wieczoru nie przyłożyła Lokiemu w twarz i nie wzięła go za czubka potrzebującego pomocy. Uśmiechała się za każdym razem, gdy jej o tym przypominał. Teraz, gdy skończyła ten nowy portret, westchnęła głęboko – wreszcie czuła spokój, którego szukała od tak dawna. Była na swoim miejscu w świecie, razem z osobami, które kochała całym sercem.

Po wielkich wojnach nawet niektórzy członkowie TARCZY przekonali się do niego, wobec czego Natasha i Clint wpadali czasem na popołudniową herbatkę, a Tony i Pepper na wieczornego drinka. Stark docinał Lokiemu tak długo, póki Pepper nie został matką chrzestną Angela. Ojcem został Thor. Wybaczył bratu, choć nie było łatwo. Minęło naprawdę wiele czasu, a Loki wykazał się pokorą i skruchą, jakiej brat od niego oczekiwał. To właśnie sprawiło, że bracia znów byli braćmi.

Życie Lany i Lokiego nie zawsze było bajką. Zdarzały się momenty, w których było im ciężko, ale nie było takich, których nie przetrwaliby, idąc ramię w ramię.

Loki nigdy już nie włożył korony Asgardu, nigdy już nawet nie przekroczył jego bram, ale niczego nie żałował. Gdyby wiedział, jak potoczy się jego życie, pozostałby tu już wcześniej i nigdy nie walczył. Nikt nie wiedział, czym sobie na to zasłużył, ale od losu, poprzez doświadczenie,  otrzymał już wszystko. On tak twierdził. Lana zawsze mówiła, że się mylił. Miała na ten temat inne zdanie. Zawsze mu powtarzała, że „Człowiek realizuje się tylko w miłości, w niej bowiem, w kształcie krótkotrwałym znajduje obraz swego losu bez jutra.” 

~ Albert Camus