Rozdział 19

  19. Dziś krócej, a to tylko dlatego, że sprawy sercowe warto oddzielać od złych uczynków.  Ta piosenka (klik) jest jedną z moich ulubionych i pasuje tu idealnie, zarówno pod względem brzmienia jak i tekstu. Miłej lektury, miłego słuchania! :)

"Mu­zyka zaczy­na się tam, gdzie słowo jest bez­silne - nie pot­ra­fi od­dać wy­razu; mu­zyka jest tworzo­na dla niewyrażalnego. "
  ~Claude Debussy
 
Przebywanie w jednym domu stało się jeszcze trudniejsze. Nie warczeli na siebie i nie byli złośliwi, ale milczeli znacznie częściej. Na początku Loki był zły - Lana wiedziała, że chodziło o Willa, ale nie zamierzała się tłumaczyć.  Po pierwsze nie byli parą, po drugie Will był jej przyjacielem. Przy kolacji atmosfera była już prawie nie do zniesienia, ponieważ gęstniała i w końcu Lana miała dość.
 - Możesz przestać?! - krzyknęła, wstając gwałtownie od stołu.
 - Nawet się nie odezwałem - odpowiedział spokojnie, powoli podnosząc wzrok.
 - Właśnie! Jeszcze wczoraj głośno wygłaszałbyś swoje debilne poglądy i wmawiał mi, że wiesz wszystko lepiej, bo przecież jesteś wszechmocnym bogiem!
 - To źle, że się z tobą nie kłócę? - spytał, nie udając zdziwienia.
 - Mógłbyś zrobić cokolwiek. Miałeś nad sobą pracować.
 - Pracuję nad sobą wewnątrz. - Lana przewróciła oczami. Loki czasem był nie do zniesienia z tym swoim nieziemskim uporem. Dosłownie nieziemskim, bo chyba tylko w Asgardzie można być tak upartym.
 - Świetnie. Najprawdopodobniej i tak zrobisz to, co będziesz uważał za słuszne, a więc i coś, co jest kompletnie sprzeczne z słusznością.
 - Nie mogę robić wszystkiego, co chcesz, żebym robił. Wtedy nie byłbym sobą.
 - Oczywiście! Bo lepiej jest być mordercą i ostatnim draniem - prychnęła z pogardą i wyszła z kuchni, by nie rozpętało się prawdziwe piekło. Jak zawsze w takich chwilach weszła do salonu, włączyła radio, z którego popłynęły głośne dźwięki, wzięła do ręki farby i podeszła do swojego ostatniego obrazu - jego portretu. Wciąż nie wiedziała, jak uzyskać kolor, który odpowiadałby kolorowi jego oczu. Postanowiła jednak, że za wszelką cenę skończy ten obraz. Zaczęła mieszać farby, tu i ówdzie domalowując jakiś detal. Im dłużej go malowała, tym bardziej była na niego zła.
 - Przepraszam - powiedział, choć jego mina bardziej wskazywała na znudzenie, niż rzeczywiste przeprosiny. - Żyję z ziemską dziewczyną pierwszy raz, nie zawsze wiem, jak mam się zachować!
 - Och, jasne, to świetna wymówka! Zapewniam cię, że znaczna część damskiej populacji poczuje się bezpieczniej, kiedy opuścisz Ziemię. - Mówiąc to, zamaszystymi ruchami dopracowywała na obrazie jego włosy.
 - Przecież przeprosiłem...
 - Znakomicie. To zrekompensowało mi wszystko. - Roześmiała się kpiąco.
 - Co mam jeszcze zrobić?! - warknął wściekle, tracąc wszelką cierpliwość.
 - Nic nie rób. To twoje ulubione posunięcie - rzekła spokojnie. Jak na ironię w radiu Dan McCafferty wyśpiewywał właśnie słowa ze zwrotki z Love Hurts.
 Loki wziął głęboki oddech, by się uspokoić. Naprawdę chciał, by ich relacje się poprawiły. Wolnym krokiem podszedł do niej, gdy malowała i po prostu wyciągnął rękę. Lana spojrzała na wyciągniętą ku niej dłoń ze zdziwieniem, lecz po chwili chwyciła ją, a on niespodziewanie wyciągnął ją na środek pokoju i jedną ręką złapał w pasie. Lana położyła dłoń na jego ramieniu i zaczęli... tańczyć. Tak zupełnie bezsensownie, bez powodu. Chwilę temu skakali sobie do gardeł, a teraz poruszali się łagodnie w rytm wolnej piosenki, której tekst wpasowywał się doskonale w to, w co powinni uwierzyć - "miłość boli". Mimo to uśmiechali się do siebie wręcz dziecinnie.  Tym razem nawet Loki pozwolił sobie na nikły uśmiech, który po raz pierwszy, odkąd przybył na Ziemię, obejmował również szmaragdowe oczy.
Gdy piosenka dobiegała końca, byli już bardzo blisko siebie. Lana oparła głowę na jego piersi, przymykając z ufnością oczy. Loki uznał to za najwyższe wyróżnienie i pewniej objął ją w tańcu. Tańczył już kobietami, ilekroć wydawano bale w Walhalli. Było tam o wiele piękniej, muzyka była bardziej dostojna, kobiety piękniej ubrane, a mimo to teraz czuł się znacznie lepiej. Wtedy to były tylko puste kroki, nic nie znaczące dźwięki. Zdał sobie sprawę, że to Lana nadała sens i słowom piosenki i dźwiękom i całej reszcie. Być może to była jedyna okazja, by coś w życiu poczuć...
 Dziewczyna bezbłędnie wyczuła jego myśli, jakby wypisał je na wielkiej tablicy. Zatrzymali się i spojrzeli na siebie, tym razem z powagą. To był jeden z tych momentów, w których serce gwałtownie przyśpiesza, a myśli opuszczają w pośpiechu głowę. To był jeden z tych momentów, które jakiś kretyn musi przerwać. Tym kretynem okazał się intruz pukający do drzwi. Lana i Loki odsunęli się od siebie, dziękując w myślach opatrzności za zesłanego im kretyna. Dziewczyna szybko pobiegła do drzwi, wciąż z wypiekami na twarzy. Otworzyła je i miała ochotę jęknąć.
 - Planujecie zrobić w Alpenie zjazd Asgardczyków?  - W drzwiach, nonszalancko oparty o framugę stał nie kto inny, jak Thor.
 - Muszę porozmawiać z Lokim - oznajmił. - Mogę wejść? - Lana bez słowa przepuściła go w drzwiach.